Tuesday, January 08, 2008

cómo cuesta despedirse
de las últimas flores
del verano.

cuesta renunciar
al fragor de su esencia
al calor que
todavía
nos invade.




4 Comments:

Blogger Topacio said...

Querida Concha:

Parece que te invade la nostalgia o la tristeza en este poema tan bello. También por tu último comentario en mi blog, pero tú eres una mujer muy activa, y sé que pronto remontarás el vuelo.

Sí, cuesta muchísimo despedirse, sobre todo de las personas que amamos, también de épocas felices, pero nos esperan otras a la vuelta de la esquina, aunque pensemos que ya nunca más volverá a ser lo mismo.

“Aunque ya nada pueda devolvernos el esplendor en la hierba y la gloria en la flor, no debemos afligirnos porque la belleza perdura en el recuerdo” Seguro que lo conoces, amiga mía.

Te dejo un abrazo muy fuerte y mi gratitud por todo.

1:18 PM  
Blogger O Profeta said...

Ergui-me ao vento na tua procura
Fundi um abraço com o sol da tua ternura
Modelei o amor com as palavras mais belas
Curso de errante espírito na tua procura

Porque o pensamento é voo de milhafre
Aprisionado em gaiola de palavras
O infinito e o incomensurável
Volto ao encontro das tuas profundas mágoas

Bom fim de semana


Mágico beijo

4:52 AM  
Blogger Ana Pedrero said...

Cómo cuesta despedirse de todo lo que queremos, Concha!!. Pero habrá nuevos veranos. Y veremos crecer juntas las flores, y le diremos adiós cuando toque, sabiendo que siempre volverán a sonreirnos en primavera.

Mil besos.

7:21 AM  
Blogger un dress said...

melancolia

ver os barcos que partem

e no entanto

outros barcos hão-de passAR!......

num fim de tarde

inEsperado.




beijO

10:31 AM  

Post a Comment

<< Home